غرق...

چند ساعتی غرق بودم... غرق در آرشیو... غرق در اسم هایی که روزهایی نه چندان دور برو و بیا داشتن اینجا و من چیزی ازشون یادم نمیاد... غرق در اسم هایی که روزگاری اینجا برو و بیا داشتن و هیچ وقت از یادم نمیرن... غرق در بغض ها... لبخندها... نگرانی ها... تشویق ها... دل خوشی  ها و هم دلی ها... و حتی غرق در حس هایی که بود و جدی نگرفتم... غرق در دوست ها و دوستی ها و جاهای خالی که ازشون به جا مونده...

غرق در اعتراف های کرده و نکرده... فریادهای شنیده و نشنیده... غرق در حرف هایی که گفته شد و باور نکردم... حرف هایی که گفتم و باور نکرد...

غرق در شاید کمی حسرت...

حسرت جای خالی دوست...

حسرت جای خالی خوانده شدن...

حسرت این همه روزمرگی جسم و آوارگی روح...

حسرت یک‌اعتراف نگفته و یک اعتراف نشنیده...

حسرت... حتی شاید پیامی که نه بودنش به درد درمون زخم هام می خوره و نه نبودنش خیال دلم رو آسوده می زاره...

چند ساعتی غرق بودم...

صدای لرزان پسرک شیرخوارم بیرونم کشید... به اجبار تنم رو سپردم به پسرک و روحم همچنان غرق...

خواب های امشبم دیدنی ان به گمونم....