مادر...

مادر......

یه روزایی اینجا رو چاه خودم حساب می کردم. چاهی که هروقت دردی از دردای کوچک و بزرگ روزگار تحمیل شد به نقطه ای... سلولی... جونی از وجودم... سرمو بکنم توش و دادی بزنم... فریادی بکشم... یا حتی غرغری بکنم و کمی آروم بگیرم...اون روزا... گاهی سر _ یا سرهایی غیر از سر خودم هم سرک می کشید تو این چاه.. به طعنه ای... به کلامی ... به مهری... مهمون می کرد پیشونی ام رو به خطی... یا لبم رو به لبخندی.. یا حتی چشمم رو به نمی...از اون روزها خیلی گذشته..من خیلی عوض شدم...اون آدم ها هم لابد...که بی خبرم از اکثرشون... که خیلی هاشون رو حتی توی دنیای واقعی اگرم ببینم نمی شناسم..این صفحه هم خیلی عوض شده...خیلی از اون عزیزان، صفحه هاشون رو بستن، یا لابلای این صفر و یک ها و بی خبری ها، تار عنکبوت بسته شده تو گوشه گوشه های پیجشون...من اما اینجا رو دارم..هنوزم که گاهی، با همه ی سری وجودم؛ دردم میاد و دلم داد می خواد یا فریاد ... یا حتی غرغر... سرمو می کنم توش و چشمم رو می بندم و دلم رو رها می کنم...یه چاه واقعی شده اینجا...بی سری... جز سر خودم... بی طعنه ای... بی کلامی... بی مهری...لابلای روزمرگی های زنانه ام...لابلای آجر بازی با پوریا...لابلای دیکته گفتن به پارسا...لابلای چیدن سیب زمینی های ته دیگ ته چین...لابلای خر و پف های علی...لابلای خاطره های دور مامان و خاطرههای دورتر بابا...لابلای تیر کشیدن مهره های گردنم...لابلای مسابقه ی پارسا و پوریا واسه درخواست سرویس های مادرانه...لابلای تموم لحظه هام... هروقت که دلم تیر کشید و نفسم گرفت... دستم رو تکیه میدم به سنگ های سخت و سرد دیواره ی چاهم و هر چند خمیده و رنجور... اما سرم رو فرو می کنم تو تاریکی دهانه اش و دا مادر......ادامه مطلب

دومین روز از زمستون 1360 وسط یه شوره زار مبهوت... میون حال و هوای جنگ زدگی و آوارگی پامو گزاشتم این ور دنیا. توضیحی واسه ی بعد از این اتفاق ندارم... شاید چون توی قمار کوتاه زندگیم، مدتهاست که یقین رو باختم. اون هم به یه سایه... سایه ی جنون!اینجا چاه منه... چاهی که هروقت دلم بخواد، سرمو توش فرو می کنم و تاجایی هم که بتونم فریاد می زنم... اینجا فرمانروا شیداست و معصومه فقط یه اسیر... و شاید دنیای مجازی تنها جاییه که شیدا تونسته پشت معصومه رو به خاک بسابونه...پس توقع شنیدن حرف حساب نداشته باشید (اگرم شنیدید زیاد جدی نگیرید)در ضمن توضیح بدم بدونید... من نه سیاهم... نه نا امید... فقط توی خاکستری و تردید گرفتار شدم بدجور...توضیح دوم هم اینکه من کارشناس که نه... اما لیسانس علوم سیاسی دارم و یک عدد اهوازی پایتخت نشین به حساب می یام...!توضیحی بعد از کمی:دیپورت شدم اهواز... به بهانه ی جستجوی بهانه ای برای اتمام بهانه گیری ها...دیگه تو تحمل تنهایی، تنها نیستم... دوتایی باهم و در کنار هم بار تنهایی بشریمون رو به کول می کشیم... ازدواج کردم... مادر......ادامه مطلب

چند روزیه لای کاغذای گرد گرفته ی از انبار در رفته اسیر شده... لای خش خش شون می لوله و نفس می کشه.. گاهی بلند و گاهی تکه تکه و کوتاه... گاهی از بعضیاشون عکس می گیره... گاهی بعضیاشونو مچاله می کنه و ول مادر......ادامه مطلب

و باز هم... دومین روز از زمستون...زمستون...زمستون...عجیب عجین شده با من... این فصل غریب و غریب نواز...۳۸ ساله... با دست های سردش نوازش می ده پوست روحم رو... هر سال... درست حوالی همین ساعت ها... کرخت م مادر......ادامه مطلب

گاهی اتفاق ها و آدم های زندگیت... بیش از حد توانت بهت فشار وارد می کنن و استرس...

گاهی خسته ای...

گاهی تنها...

گاهی هم دلسرد...

این وسط چندتا تک ستاره می مونه تو آسمون ایستادگیت... کور سوهای دور... اما روشن...

برای خودم و عزیزانم... تک ستاره های پرنور و شور آرزو می کنم...‌ تک ستاره هایی که شاید به تعداد کم باشن.... اما به کیفیت می ارزن به کل دنیا...

امیدوارم  زندگی تون هیچ وقت خلوت از این تک ستاره ها نباشه...

مادر......

شب شده و همه خوابند... غیر از من و سوت ممتد سکوت...

حمله می کنند خیالات...ترس ها... تنهایی ها... چشم می بندم... نفس می کشم... همه چیز عادی است... غیر از بی خوابی من و همه هایی که خوابند...

شب آبستن اوهام است... آبستن ترس است... آبستن تنهایی است...

زایشی نیست...

من هستم و همه هایی که خوابند و سوت ممتد سکوت... فقط...

مادر......

آهای ... رفیق مجازی روزهای خوب وبلاگ نویسی.... که یاد باد آن روزگاران یاد باد...

کاش حالا که یاد اون روزا افتادی و اومدی و سر زدی و نظر دادی... یه نشونی هم از خودت میگذاشتی...

مادر......

چند ساعتی غرق بودم... غرق در آرشیو... غرق در اسم هایی که روزهایی نه چندان دور برو و بیا داشتن اینجا و من چیزی ازشون یادم نمیاد... غرق در اسم هایی که روزگاری اینجا برو و بیا داشتن و هیچ وقت از یادم نمی مادر......ادامه مطلب

من اینجا....

           بس دلم تنگ است...

و هر سازی که می بینم...

                  بدآهنگ است.....

بیا ره توشه برداریم...

و 

قدم

در راه بی برگشت بگذاریم....

من اینجا.... بس دلم تنگ است....

"م.امید"

مادر......